Date: 10/9/2012

• Source: https://www.ibz.rrn.fgov.be/fr/commissions/publicite-de-ladministration/avis/2012/ADVIES-2012-77.pdf
• Copie locale: advies-2012-77.pdf

Commissie voor de toegang tot en het
hergebruik van bestuursdocumenten

      Afdeling openbaarheid van bestuur




                  10 september 2012




                 ADVIES 2012-77

met betrekking tot de toegang tot documenten m.b.t.
    een beslissing van de Orde der Dierenartsen
                    (CTB/2012/71)
                                                                        2

   1. Een overzicht

Bij brief van 22 juni 2012 vraagt de heer Benito Boone, namens zijn
cliënt de heer X, aan de Orde van Dierenartsen om een afschrift te
krijgen van volgende documenten vanaf januari 2010 tot 22 juni 2012:
    - alle interne verslagen en rapporten met betrekking tot de
       Federation of Veterinarians of Europe (FVE), onder meer in
       verband met het lidmaatschap van de Orde bij de FVE, haar
       uittreding, haar deelname aan vergaderingen van of met de FVE,
       alsook in verband met het arrest van de Raad van State van 1
       maart 2012 (n° 218.291);
    - alle boekhoudkundige stukken die betalingen aan de FVE
       betreffen en alle boekhoudkundige stukken die kosten van de
       Orde betreffen in het kader van een deelname aan de
       vergaderingen van of met de FVE;
    - alle interne kostennota’s van leden of vertegenwoordigers van de
       Orde met betrekking tot deelname aan de vergaderingen van of
       met de FVE.

Bij brief van 2 juli 2012 bevestigt de Orde van Dierenartsen de ontvangst
van de vraag en dat deze op de agenda staat van de eerstkomende
vergadering van de Hoge Raad van de Orde der Dierenartsen op 10
oktober 2012.

In antwoord hierop meldt de heer Boone in zijn brief van 13 juli 2012
dat de wet van 11 april 1994 betreffende de openbaarheid van bestuur
dat een beslissing over een vraag om toegang tot bestuursdocumenten
binnen dertig dagen aan de aanvrager moet worden toegestuurd.

In een brief van 20 juli 2012 wijst de voorzitter van de Hoge Raad van de
Orde der Dierenartsen erop dat hij niet bevoegd is om te antwoord te
formuleren op de vraag om toegang. Voor het overige vermeldt hij een
aantal louter persoonlijke opvattingen die dan ook niet kunnen worden
opgevat als het standpunt van de Orde van Dierenartsen. Hij stelt wel dat
voor zover de wet van 11 april 1994 betreffende de openbaarheid van
bestuur van toepassing is, hij de termijn voor het geven van een
antwoord verlengt tot 9 augustus 2012 om vooralsnog na te gaan of een
wettelijk Bureau kan worden samengesteld om op het verzoek van de
aanvrager te onderzoeken en hierop een antwoord te formuleren.
                                                                           3

In reactie hierop voert in zijn brief van 27 juli 2012 de heer Boone een
aantal argumenten aan om zijn aanvraag te ondersteunen. Deze komen
op het volgende neer:
    - Een huishoudelijk reglement kan niet ingaan tegen een
       grondwettelijke bepaling en wettelijke bepalingen. Statutaire
       bepalingen en maatregelen van interne werking dienen in
       overeenstemming te zijn met de hogere wettelijke bepalingen.
    - De Orde van Dierenartsen is een administratieve overheid in de
       zin van artikel 1, 1° van de wet van 11 april 1994. Dit blijkt uit de
       rechtspraak van de Raad van State (RvS, 1 maart 2012, nr.
       218.291).
    - Het inzagerecht komt eenieder toe zonder dat een belang moet
       worden aangetoond (zie o.m. RvS, 7 april 2011, nr. 212.547).
    - Een geheimhoudingsplicht kan niet in algemene bewoordingen
       worden ingeroepen als uitzonderinggrond, zonder dit in concreto
       te motiveren, waarbij deze motivering niet kennelijk onredelijk
       mag zijn (RvS, 13 september 2011, nr. 215.120). Bovendien
       verwijst hij naar het principe van de gedeeltelijke
       openbaarmaking.

In zijn brief van 3 augustus 2012 weigert de Orde der Dierenartsen om
toegang te verlenen tot de gevraagde documenten. Daarbij wordt
volgende argumentatie gebruikt: De vernietiging van de beslissing,
waardoor de aansluiting van de Orde bij de FVE werd genomen heeft
voor gevolg dat de beslissing als dusdanig nooit is genomen, omdat ze
niet kon worden genomen. Dit heeft tot gevolg dat alle beslissingen die
erop geënt zijn hetzelfde lot ondergaan als de vernietigde beslissing zelf
en dus evenzeer onbestaande zijn. Dit geldt ook voor alle documenten
die de vernietigde beslissing vooraf gaan. Inzage en kopiename van bij
arrest vernietigde beslisingen zou een miskenning inhouden van de
kracht van gewijsde van het arrest van 1 maart 2012 en zou er voor de
Orde op neerkomen dat geen volledige uitvoering aan de termen van het
arrest werd gegeven, minstens dat een hergebruik van de vernietigde
beslissing wordt mogelijk gemaakt in strijd met de termen van het arrest.

Omdat de heer Boone het niet eens is met dat standpunt, stuurt hij bij
brief van 29 augustus 2012 die hij via mail en via post verstuurt een
verzoek tot heroverweging aan de Orde der Dierenartsen. Hij verzoekt
tegelijkertijd de Commissie voor de toegang tot en het hergebruik van
                                                                       4

bestuursdocumenten, afdeling openbaarheid        van   bestuur,   hierna
Commissie genoemd, om een advies.


   2. De ontvankelijkheid van de aanvraag

De Commissie stelt vast dat voldaan is aan de wettelijke vereiste van de
gelijktijdigheid van het verzoek tot heroverweging aan de Orde der
Dierenartsen en het verzoek om advies aan de Commissie. De Commissie
is bijgevolg van mening dat het verzoek om advies ontvankelijk is.


   3. De gegrondheid van de aanvraag

   3.1. Is de Orde van Dierenartsen een federale administratieve
       overheid?

Om de gegrondheid van de adviesvraag op dit punt te kunnen
beoordelen, dient te worden nagegaan of de Orde der Dierenartsen een
federale administratieve overheid in de zin van de wet van 11 april 1994
betreffende de openbaarheid van bestuur is. Het recht van toegang zoals
gegarandeerd door artikel 32 van de Grondwet en de wet van 11 april
1994 geldt slechts ten aanzien van bestuursdocumenten. Een
bestuursdocument is “alle informatie, in welke vorm ook, waarover een
administratieve overheid beschikt” (zie artikel 1, tweede lid, 2° van de
wet). Een administratieve overheid wordt door de wet van 11 april 1994
gedefinieerd als “een administratieve overheid als bedoeld in artikel 14
van de gecoördineerde wetten op de Raad van State” (zie artikel 1,
tweede lid, 1° van de wet).

Grondrecht als uitgangspunt

Het is belangrijk voor ogen te houden wat het doel van de
grondwetgever was toen hij de openbaarheid van bestuur in de
Grondwet opnam.

In de Verklarende Nota bij artikel 24ter, het huidige artikel 32 van de
Grondwet, is duidelijk vermeld dat “De principes vastgesteld in het
voorgestelde artikel gelden ten aanzien van alle administratieve
overheden. De concrete invulling van dit begrip zal naderhand gebeuren.
                                                                                     5

Aangezien hier een fundamenteel recht wordt toegekend, zal hierbij een
zo breed mogelijke interpretatie worden gehanteerd. Met name kan
verwezen worden naar artikel 14 van de wetten op de Raad van State en
de rechtspraak van de Raad van State dienaangaande.” (Parl. St. Kamer,
B.Z. 1992-1993, 839/1, 5).

De grondwetgever had dus een zeer ruim personeel toepassingsgebied op
het oog, maar liet de invulling over aan de wetgever. Gelet op het
gegeven dat het om een grondrecht gaat, moet de wetgever voor een zo
ruim mogelijke invulling kiezen. Bovendien mag de wetgever wanneer
hij om het personeel toepassingsgebied in te vullen voor het begrip
“administratieve overheid” kiest, dit begrip niet zo beperkt invullen dat
de wet in strijd zou zijn met het brede toepassingsgebied dat de
grondwetgever voor ogen had.

Toepassingsgebied van de federale openbaarheidswet

De wet van 11 april 1994 is op grond van artikel 1, eerste lid van
toepassing op:
   a) de federale administratieve overheden;
   b) de administratieve overheden andere dan de federale
       administratieve overheden doch slechts voor zover deze wet op
       gronden die tot de federale bevoegdheid behoren, de
       openbaarheid van bestuursdocumenten verbiedt of beperkt.

Notie (federale) «administratieve overheid»

In de memorie van toelichting bij het wetsontwerp dat de federale
openbaarheidswet is geworden (Parl. St. Kamer, 1992-1993, 1112/1, 8-
11), werd de notie «administratieve overheid» als volgt verduidelijkt:
        “Voor de bepaling van de notie “administratieve overheden” wordt gesteund
op artikel 14 van de gecoördineerde wetten op de Raad van State en bijgevolg op de
uitgebreide jurisprudentie terzake van de Raad van State. Dit biedt het belangrijke
voordeel dat het toepassingsgebied van de wet mee zal evolueren met de nieuwe
ontwikkelingen die zich in de wetgeving en de administratieve praktijk voordoen.
Bovendien verschaft de rechtspraak van de Raad van State een duidelijk houvast en
worden criteria gehanteerd die volledig aansluiten bij de doelstelling van deze wet,
namelijk de bestuurde in zijn verhouding tot het bestuur, welke vorm dat ook
aanneemt, recht te geven op openbaarheid. De criteria van de Raad van State zijn,
positief gesteld en niet-cumulatief: uitoefening van een taak van algemeen belang, over
dwingende beslissingsbevoegdheid beschikken, betrokkenheid van de overheid bij de
oprichting of erkenning, controle door de overheid, beschikken over bepaalde
                                                                                       6

prerogatieven van de openbare macht en, negatief: niet behoren tot de wetgevende of
de rechterlijke macht.
        Nieuw tegenover de bestaande rechtspraak van de Raad van State is dat voor de
toepassing van de hier voorgestelde wet bovendien zal moeten worden afgebakend
welke van de administratieve overheden als federale administratieve overheden moeten
worden beschouwd en welke als niet-federale administratieve overheden. De federale
administratieve overheden zijn, aldus de Raad van State in zijn advies met betrekking
ttot onderhavig wetsontwerp, de federale administraties, de openbare instellingen en
ermee vergelijkbare openbare diensten welke onder een federale administratieve
overheid ressorteren, alsmede de private personen welke door een federale overheid ten
gevolge van andere dan toevallige gebeurtenissen met het uitoefenen van een federale
openbare dienstverlening zijn belast. Tot het federale niveau wordt eveneens gerekend
het personeel van de provincies dat afhangt van de federale overheid inbegrepen de
arrondissementscommissarissen.
        De niet-federale administratieve overheden zijn deze die deel uitmaken van
andere bestuursniveau’s – de Gemeenschappen en de Gewesten, de provincies en de
gemeenten, zoals daar zijn de diensten van de Gemeenschappen, de Gewesten of de
Gemeenschapscommissies of de instellingen door hen opgericht, privé-personen die een
taak van algemeen belang uitvoeren die behoort tot de bevoegdheidssfeer van de
Gemeenschappen of Gewesten, de gemeentelijke en provinciale organen, de
intercommunales, de O.C.M.W.’s, de polders en wateringen, de kerkfabrieken, enz..
         Wat het federale niveau betreft, heeft de Raad van State steeds als
administratieve overheden bestempeld : de organen van het centrale rijksbestuur, zoals
de Koning, de Ministers en bepaalde bij delegatie handelende ambtenaren die een
beslissingsbevoegdheid bezitten zoals de Vaste Wervingssecretaris.
        Voor wat de Koning als administratieve overheid betreft, moet beklemtoond
worden dat Hij dit slechts is met betrekking tot aangelegenheden waarvoor een
Minister de verantwoordelijkheid draagt (cf. artikel 64 van de Grondwet) en geenszins
persoonlijk als administratieve overheid kan worden beschouwd. De stukken en de
correspondentie die berusten bij het Staatshoofd vallen geenszins onder toepassing van
deze wet.
         Kabinetsleden zijn evenmin administratieve overheden : zij zijn de persoonlijke
medewerkers van de Ministers en kunnen zich niet in hun plaats stellen om
beslissingen te nemen waarvoor de Ministers bevoegd zijn. Aangezien en in zoverre zij
geen bevoegdheid bezitten om bindend op te treden tegenover derden, zijn zij, volgens
de Raad van State, derhalve niet als administratieve overheid te beschouwen.
        De organen van dienstgewijze gedecentraliseerde instellingen die een
autonome beslissingsbevoegdheid bezitten, zijn wel als administratieve overheid te
beschouwen. Zij werden door de overheid opgericht om in een dienst van algemeen nut
te voorzien en zijn daarbij onder de hoge leiding van de overheid geplaatst. Het betreft
onder meer de Algemene Spaar- en Lijfrentekas, de Rijksdienst voor
Arbeidsvoorziening, de Rijksdienst voor Kinderbijslag voor Werknemers, de
Bankcommissie, enzovoort.
       Naast deze openbare instellingen stricto senso zijn ook de instellingen die door
de overheid of door toedoen van de overheid tot stand werden gebracht om in een
openbare dienst te voorzien en waarvan particulieren of private vennootschappen deel
                                                                                      7

uitmaken of die opgericht zijn in de vorm van een handelsvennootschap als
administratieve overheid te beschouwen. Het betreft ondermeer het Gemeentekrediet
van België.
        Vragen rijzen met betrekking tot de zogenaamde ondernemingen met gemengd
beheer die door de openbare overheid tot stand zijn gebracht en een openbare dienst of
een dienst van algemeen belang waarnemen en waarvoor, zowel wat de samenstelling
van het kapitaal als wat het beheer van de onderneming betreft, een beroep gedaan
wordt op de medewerking van particulieren. Het betreft de Nationale Maatschappij der
Belgische Spoorwegen, de Nationale Bank van België, S.A.B.E.N.A., en andere.
        Het antwoord op de vraag of zij als administratieve overheid moeten worden
beschouwd, leidt de Raad van State af uit de ontleding van de bijzondere wetten die het
statuut van die organismen regelen. De recente wijzigingen met betrekking tot het
statuut van de autonome overheidsbedrijven kunnen dus aanleiding geven tot een
herziening van de rechtspraak terzake, wat trouwens eveneens geldt tegenover de
openbare kredietinstellingen.
        Samen met deze organismen, dient de vraag gesteld te worden naar het
karakter van administratieve overheid van organismen die uit particulier initiatief zijn
ontstaan maar die met een taak van algemeen belang zijn belast.
        Ten aanzien van deze organismen, die als dusdanig geen administratieve
overheid zijn, maar wel met publiekrechtelijk gezag beklede beslissingen kunnen
nemen die vatbaar zijn voor vernietiging door de Raad van State, is de wet betreffende
de openbaarheid van bestuur slechts van toepassing ten aanzien van die
aangelegenheden waarvoor het organisme het karakter van administratieve overheid
heeft. Voor de ondernemingen van gemengd beheer betreft dit bijvoorbeeld de
bevoegdheid die wordt uitgeoefend met betrekking tot het personeel.
                 Ook openbare adviesorganen (zoals de Centrale raad voor het
Bedrijfsleven, de Hoge Raad voor de Middenstand, de Nationale Arbeidsraad) zijn aan
deze gevolgtrekking onderworpen : zij zijn geen administratieve overheid wanneer zij
adviezen verstrekken maar wel bij de uitoefening van hun beslissingsmacht ten aanzien
van hun personeel. Enkel ten aanzien van deze aangelegenheid zijn zij onderworpen
aan de toepassing van deze wet.
        Hierbij moet beklemtoond worden dat het bovenstaande slechts geldt voor
deze organismen die niet als dusdanig een administratieve overheid zijn en deze
kwalificatie slechts verkrijgen in de mate waarin zij met publiekrechtelijk gezag
beklede beslissingen nemen. Slechts voor deze organismen geldt de openbaarheid enkel
ten aanzien van die aangelegenheden waarvoor het organisme het karakter van
administratieve overheid bezit.
         Dit geldt dus niet voor de organismen en instellingen die door de Raad van
State in hun geheel als administratieve overheid worden beschouwd. Bij deze
instellingen of organismen is de vraag of een document betrekking heeft op een
aangelegenheid die onderworpen is aan het wettigheidstoezicht van de Raad van State
irrelevant. Alle documenten die berusten bij dergelijke administratieve overheid zijn
bestuursdocumenten, en in principe openbaar.”
                                                                         8

Uit de toelichting blijkt enerzijds de bedoeling van de wetgever om, door
voor de invulling van het begrip “administratieve overheid” te verwijzen
naar artikel 14 van de wetten op de Raad van State en de daarop
betrekking hebbende rechtspraak, het toepassingsgebied van de wet van
11 april 1994 de mogelijke ontwikkeling van die rechtspraak te laten
volgen. De wetgever koos immers voor een “evolutief” begrip, waarbij
voldoende rekening kon worden gehouden met maatschappelijke
evoluties. Omdat het begrip “administratieve overheid” in artikel 14 van
de wetten op de Raad van State zelf niet wordt gedefinieerd, is de
invulling die er in de Memorie van Toelichting aan wordt gegeven een
weergave van een tijdgebonden situatie en bovendien een interpretatie
van de bestaande rechtspraak. De evolutie die zich op dat moment
voltrok in de rechtspraak was veeleer uitbreidend, al werd niet
uitgesloten dat toekomstige rechtspraak in beperkende zin zou evolueren
als de aard van een bepaald organisme in de toekomst zou wijzigen.

Anderzijds blijkt dat een onderscheid dient gemaakt te worden tussen
zogenaamde “organieke” en “functionele” openbare diensten. Terwijl alle
documenten die berusten bij organismen en instellingen die in hun
geheel als administratieve overheid worden beschouwd (organieke
openbare      diensten,   o.a.   de    federale     administraties)    als
bestuursdocumenten dienen te worden beschouwd en dus openbaar zijn,
geldt voor organismen die niet als zodanig een administratieve overheid
zijn (functionele openbare diensten) de openbaarheid enkel ten aanzien
van die aangelegenheden, waarvoor een dergelijk organisme het karakter
van administratieve overheid bezit. Wat die laatste categorie betreft gaat
het in het bijzonder om de organismen die uit particulier initiatief zijn
ontstaan maar die met een taak van algemeen belang zijn belast, om
ondernemingen met gemengd beheer en om een specifieke categorie van
adviesorganen, namelijk de openbare adviesorganen (in A. MAST e.a.,
Overzicht van het Belgisch Administratief Recht, Mechelen, Kluwer,
2009, p. 125, omschreven als “met louter adviserende bevoegdheid
belaste lichamen […] waaraan de wetgever rechtspersoonlijkheid en een
patrimoniale en budgettaire zelfstandigheid heeft verleend”; op federaal
niveau gaat het meer bepaald om de Centrale Raad voor het
Bedrijfsleven, de Hoge Raad voor de Middenstand en de Nationale
Arbeidsraad).

De invulling van het begrip “administratieve overheid” is sedert de
totstandkoming van de openbaarheidswet geëvolueerd. Het Hof van
                                                                        9

Cassatie heeft geoordeeld dat door de overheid opgerichte of erkende
instellingen, die belast zijn met een openbare dienst en niet behoren tot
de rechterlijke of wetgevende macht, in beginsel administratieve
overheden zijn, in zoverre hun werking door de overheid wordt bepaald
en gecontroleerd én zij beslissingen kunnen nemen die derden binden
(zie in het bijzonder: Cass. 14 februari 1997, nr. C.96.0211.N; Cass. 10
september 1999, nr. C.98.0141.F; Cass. 6 september 2002, nr.
C.01.0382.N; voor commentaar in de rechtsleer, zie onder meer: S.
BAETEN, “Variaties op verzelfstandigingsthema’s: enkele bedenkingen
over de tweewegenleer en het annulatiecontentieux naar aanleiding van
het Cassatiearrest van 8 november 1996”, C.D.P.K. 1999, 83-102; M.
BOES, “De administratieve overheid: een ondefinieerbaar begrip?”, Ad
amicissimum amici scripsimus. Vriendenboek Raf Verstegen, Brugge, die
Keure, 2004, 27-30; S. DE SOMER, “Het begrip administratieve overheid:
stand van zaken van a never ending story”, R.W. 2011-12, 1614-1639; A.
MAST e.a., o.c., nrs. 1017-1020; P. NIHOUL, “La notion d’autorité
administrative: retour à l’orthodoxie”, Adm. Publ., 2001, 78-85; J.M.
PIRET, “La notion d’autorité administrative”, Adm. Publ., 1999, 236-238;
F. VANDENDRIESSCHE, “De invulling van het begrip administratieve
overheid na de arresten Gimvindus en BATC van het Hof van Cassatie”,
R.W., 2000-2001, 497-506; S. VAN GARSSE, “De ‘harmonicabewegingen’
van het begrip administratieve overheid”, Tijdschrift voor
Gemeenterecht, 2002, 308-313). Daarbij heeft het Hof van Cassatie
weliswaar de nadruk gelegd op het (functionele) criterium beslissingen te
kunnen nemen die derden binden, doch daaruit kan niet worden afgeleid
dat de bevoegdheid om beslissingen te kunnen nemen die derden binden
in alle gevallen een noodzakelijke voorwaarde is om van een
administratieve overheid te kunnen spreken. Bovendien mag niet uit het
oog worden verloren dat de arresten van het Hof van Cassatie steeds
betrekking hadden op privaatrechtelijke instellingen.

Kwalificatie van de Orde der Dierenartsen

De Orde der Dierenartsen werd opgericht door de Wet van 19 december
1950 tot instelling van de Orde der Dierenartsen (B.S. 14 januari 1951).
De Orde bezit rechtspersoonlijkheid. Haar voornaamste opdracht bestaat
in het opstellen van de Code van de diergeneeskundige plichtenleer. Dit
gebeurt door de Hoge Raad van de Orde met zetel te Brussel, die paritair
is samengesteld uit Franstaligen en Nederlandstaligen. Alle dierenartsen
die het beroep willen uitoefenen dienen zich op de lijst van een
                                                                      10

Gewestelijke Raad te laten inschrijven. De Gewestelijke Raad houdt
toezicht op de naleving van de plichtenleer en heeft daartoe
tuchtrechtelijke bevoegdheid. De Orde der Dierenartsen heeft als
organen: de hoge raad der Orde, twee gemengde raden van beroep en
twee gewestelijke raden.

In het arrest nr. 218.291 van 1 maart 2012 oordeelde de Raad van State
dat in de hem voorlegde zaak de Orde der Dierenartsen een
administratieve overheid is in de zin van artikel 14 van de Raad van
State-Wet. De Commissie is dan ook van oordeel dat in het kader van de
wet van 11 april 1994 de Orde der Dierenartsen en haar organen als een
administratieve overheid dienen te worden beschouwd.

3.2 De mogelijkheid om uitzonderingsgronden in te roepen

Artikel 32 van de Grondwet en de wet van 11 april 1994 betreffende de
openbaarheid van bestuur gaan uit van de principiële openbaarheid van
alle bestuursdocumenten. Dit betekent dat een administratieve overheid
de toegang tot een bestuursdocument slechts kan weigeren op grond van
beperkingen die bij wet zijn vastgelegd. Wat de uitzonderingen betreft
kunnen enkel deze worden ingeroepen die bij artikel 6 van de wet van
11 april 1994 zijn vastgelegd, en het inroepen ervan moet in concreto en
op pertinente wijze worden gemotiveerd.

Artikel 1, tweede lid, 2° van de wet van 11 april definieert een
bestuursdocument als “alle informatie, in welke vorm ook, waarover een
administratieve overheid beschikt”. Het feit dat de Orde der
Dierenartsen wel degelijk in het bezit is van de documenten ongeacht
hun juridische waarde, volstaat om ze als bestuursdocumenten te
beschouwen, zodat de wet van 11 april 1994 van toepassing. De
Commissie stelt vast dat de Orde der Dierenartsen geen
uitzonderingsgrond inroept die bij wet is voorzien. In elk geval kan het
beroepsgeheim dat rust op de leden van de raden der Orde niet worden
ingeroepen om informatie aan de openbaarmaking te onttrekken die
louter betrekking heeft op het eigen functioneren van de Orde. Een
dergelijke interpretatie zou immers een te vergaande afbreuk inhouden
van het grondrecht dat aanwezig is in artikel 32 van de Grondwet en
verder gaan dan de finaliteit die het beroepsgeheim op het oog heeft.
Voor zover de Orde dan ook geen ander uitzonderingsgronden inroept, is
                                                              11

ze ertoe gehouden de gevraagde bestuursdocumenten openbaar te
maken.




Brussel, 10 september 2012.




   F. SCHRAM                                       J. LUST
   secretaris                        plaatsvervangend voorzitter